بسم الله الرحمن الرحیم و صل الله علی محمد و آله الطاهرین

(( هرکس که از این قصه دلی شاد کند))
((پس به یک "عاقبتش خیر "زما یاد کند ))

" مَلَس " تقدیم می کند.( همان ملسی که دوست ماست )

یکبار

در پارک ، عیال ، سفره آراست

با نان لواش و کاسه ای ماست

پس رهگذری رسید از راه

بنشست و بگفت و ناله برخاست

گفتا که جوان خوب و رعنا

دارم که مثال نخل خرماست

استاد به هر بحث سیاسی ست

از جنگ جهانی تا هولوکاست

با خواندن رایانه و لیسانس_بیکار_

در بند ولی ، اگر و اماست

جیب من و او ندارد ارچند

با اینهمه باز لنگ فرداست

یا در دَکُ و نَک که این چه آش ست

یا قیمه نگو ، که جنگ و بلواست

پس داد کشید و گفت ای داد  

...بیداد از این قصه که از ماست

( کارش شده خورد و خواب و . . .

دائم  سریال و فیلم  دیدن ))


اینجا چو رسید ، لب گزیدم

شرمنده نشست و اندکی کاست

گفتم که بیا و پس ( دوتا) کن

اورا که (یکی) خدای یکتاست

هر آنچه عیال لقمه گیرد

گوید شکرین نبات و حلواست

یا خانه اگر شود پر از  "غُر"

گوید که بهشت خُلد اینجاست

. . . . .

از این سخنان چو باز گفتم

کم کم غم او کمی فروکاست

رویش بشکفت و مرحبا گفت

(( بنگر که ملس چه خوب و داناست))

پس 

چون گفت و شنفت آنچه میخواست

یک لقمه زد و دوباره برخاست